อุตสาหกรรมสิ่งทอในปากีสถาน

เนื่องจากการพัฒนาที่แข็งแกร่งในอุตสาหกรรมและกระแสการแลกเปลี่ยนที่มั่นคง GDP ของปากีสถานเพิ่มขึ้น 3.9% ในปี 2564 และในฐานะประเทศการค้าแรก จีนและปากีสถานรักษาความสัมพันธ์ที่ดีเสมอมาจีนเป็นคู่ค้ารายใหญ่ที่สุดของปากีสถาน นำเข้าสินค้าจำนวนมาก โดยสินค้า 3 ประเภทที่มีส่วนสำคัญที่สุด ได้แก่ เส้นด้าย ข้าวโพด และเหมือง คิดเป็น 60%,10% และ 6%

ภาวะอุตสาหกรรมสิ่งทอ
ปากีสถานเป็นผู้ส่งออกสิ่งทอรายที่แปดในเอเชีย โดยเป็นผู้ผลิตฝ้าย เส้นด้าย และผ้าคอตตอน เป็นผู้บริโภครายที่สามสำหรับฝ้ายอุตสาหกรรมสิ่งทอคิดเป็น 8.5% GDP การผลิต 46%และมีพนักงาน 1.5 ล้านคนในสาขาสิ่งทอคิดเป็น 40% ของแรงงานระดับสินเชื่อคิดเป็น 40% ของขนาดสินเชื่อทั้งหมดของอุตสาหกรรมการผลิต และมูลค่าเพิ่มทางอุตสาหกรรมคิดเป็น 8% ของ GDP
ปากีสถานส่งออกสิ่งทอ 19.3 พันล้าน โดยเติบโต 25.32% ในปี 2565 คิดเป็น 60.77% ของการซื้อขายส่งออกทั้งหมดการส่งออกเส้นด้ายอยู่ที่ 332,000 ตัน ลดลง 14.38% เมื่อเทียบเป็นรายปีการส่งออกผ้าผืนอยู่ที่ 42.9 ล้านตารางเมตร โดยลดลง 60.9% เมื่อเทียบเป็นรายปี
ผลิตภัณฑ์มูลค่าเพิ่มต่ำ เช่น เส้นด้ายฝ้าย ผ้าฝ้าย ผ้าขนหนู เครื่องนอนและเสื้อผ้าถักคิดเป็นสัดส่วนเกือบ 80% ของการส่งออกสิ่งทอของปากีสถานมากกว่า 60% ของการส่งออกสิ่งทอไปยังสหภาพยุโรปและสหรัฐอเมริกา ตลาดค่อนข้างกระจุกตัว โดยเฉพาะเสื้อผ้า (เสื้อผ้าและผ้าถัก) กว่า 90% ส่งออกไปยังยุโรปและสหรัฐอเมริกาและเส้นด้ายฝ้าย ฝ้ายและผลิตภัณฑ์ขั้นต้นอื่น ๆ ส่วนใหญ่ส่งออกไปยังจีน อินเดีย บังคลาเทศ เกาหลีใต้ ญี่ปุ่น และประเทศอื่น ๆในขณะเดียวกัน ปากีสถานยังนำเข้าสิ่งทอ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นวัตถุดิบ เช่น ฝ้ายดิบ เส้นใยเคมีและปอกระเจา และเสื้อผ้าใช้แล้ว

ในฐานะประเทศสิ่งทอแบบดั้งเดิม ข้อได้เปรียบของปากีสถานคือสภาพธรรมชาติของการผลิตฝ้ายและแรงงานราคาถูก แต่ในปัจจุบันผลผลิตและคุณภาพของฝ้ายลดลงทุกปี และระดับทักษะโดยรวมของกำลังแรงงานก็ต่ำ ซึ่งเช่นกัน จำกัดการพัฒนาอุตสาหกรรมสิ่งทอของปากีสถานนอกจากนี้ ความได้เปรียบในการแข่งขันของปากีสถานกำลังลดน้อยลง รวมถึงความไม่มั่นคงทางการเมือง การขาดแคลนไฟฟ้า ราคาไฟฟ้าสูง ค่าเงินที่อ่อนค่า ช่องว่างอัตราแลกเปลี่ยนขนาดใหญ่ และต้นทุนทางการเงินสูงรัฐบาลปากีสถานกำลังพัฒนานโยบายสิ่งทอใหม่เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันระหว่างประเทศของสิ่งทอของประเทศแผนการลงทุนและขยายอุตสาหกรรมสิ่งทอของปากีสถานในปี 2565 มีมูลค่าประมาณ 3.5 พันล้านดอลลาร์สหรัฐ โดยดำเนินการไปแล้วประมาณ 50% เมื่อต้นปี

สภาพอุปกรณ์สิ่งทอ
ปากีสถานมีกำลังการผลิตของห่วงโซ่อุตสาหกรรมทั้งหมด โดยมีโรงงานปั่นฝ้าย 1,221 แห่ง โรงปั่นด้าย 442 แห่ง โรงงานสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มขนาดใหญ่ 124 แห่ง และโรงงานสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มขนาดเล็ก 425 แห่งสเกลของการหมุนของวงแหวนประมาณ 13 ล้านแกนและการหมุนของอากาศ 200,000 หัว302/5000
ผลผลิตฝ้ายต่อปีประมาณ 13 ล้านมัด (480 ปอนด์/มัด) ผลผลิตเส้นใยประดิษฐ์ต่อปีประมาณ 600,000 ตัน และผลผลิตต่อปีของกรดเทเรฟทาลิกซึ่งเป็นวัตถุดิบในการผลิตโพลีเอสเตอร์อยู่ที่ 500,000 ตันมากกว่า 60% ของกำลังการผลิตของอุตสาหกรรมสิ่งทอของปากีสถานกระจุกตัวอยู่ในปัญจาบ ซึ่งเป็นจังหวัดที่ผลิตฝ้าย 30% อยู่ในสินธุ ส่วนจังหวัดและภูมิภาคที่เหลือมีสัดส่วนประมาณ 10% เท่านั้น
อุตสาหกรรมสิ่งทอของปากีสถานโดยทั่วไปอยู่ในระดับต่ำสุดของห่วงโซ่อุตสาหกรรมระหว่างประเทศ และยังคงอยู่ในการเชื่อมโยงที่มีมูลค่าเพิ่มค่อนข้างต่ำ เช่น ผลิตภัณฑ์ขั้นต้น ผลิตภัณฑ์ที่ผลิตเบื้องต้น และสินค้าอุปโภคบริโภคสิ่งทอเกรดกลางถึงต่ำ

ปัจจุบัน เครื่องปั่นด้ายจากญี่ปุ่น ยุโรป และจีนถือเป็นอุปกรณ์ส่วนใหญ่ที่ใช้ในประเทศจุดขายของอุปกรณ์ญี่ปุ่นคือใช้งานง่าย ทนทาน เหมาะมากสำหรับการใช้งานของผู้ประกอบการสิ่งทอของประเทศอุปกรณ์ของยุโรปค่อนข้างจะ "เหมาะสมกับวัตถุประสงค์" และจุดขายที่ก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในปากีสถานไม่สามารถรองรับอุปกรณ์ดังกล่าวกับอุปกรณ์ของญี่ปุ่นได้ข้อได้เปรียบหลักของอุปกรณ์จีนคือประสิทธิภาพด้านต้นทุนที่สูงและเวลาในการจัดส่งสั้น ในขณะที่ข้อเสียคือความทนทานต่ำ ปัญหาเล็กน้อย และการบำรุงรักษาบ่อยครั้ง